Onze omgang met mensen kan soms onderlinge wrijving geven. Als ik dat ervaar en die ervaring op zich ook weer wrijving bij mezelf oproept, helpt het soms om het oud-hollandse gezegde in herinnering te roepen: ‘zonder wrijving geen glans”.
En daar moest ik aan denken toen ik dit tekstje las:
Ronde zielen
Een nieuweling bij de broeders ondervond dat het helemaal niet zo simpel was om met vierentwintig kerels onder één dak te wonen. Onbekwaam in het gemeenschapsleven liep hij op zijn tenen om maar met niemand in conflict te komen. Elke dag gebeurde er wel iets dat onrust meebracht, dat zijn aandacht wegvoerde van de gedachte aan God. Enigszins teleurgesteld over zijn kloosterlijke beleving sprak hij erover met de gardiaan. De gardiaan zei hem: ‘Je wilt broeder worden en alleen met God leven, wat een mooi en vroom streven is, maar je broeders maken het alleen-zijn juist mogelijk. Omdat wij op deze manier samenleven, zijn we ieder afzonderlijk tot een eenzaam contemplatief leven in staat. Daar komt bij dat het gemeenschapsleven, wegens het gebod van de naastenliefde, een belangrijk aspect is van de oefening in de dienst van God. Wij zijn elkanders oefening. Zoals een ruwe steen die in de rivier wordt gegooid glad en rond wordt door te schuren langs de kiezels op de bodem, zo wordt de ziel gepolijst door te schuren langs andere zielen. Als de ziel nog hoekig is, doet dat gladschuren soms pijn vanwege de wrijving, maar na verloop van tijd ontstaat er een zekere gelijkheid. Ronde zielen zijn het erover eens dat het goed en weldadig is om broeders te wezen en samen te zijn.’
Michel Versteegh ofs